Uit Canada: La Bottine Souriante met La cuisinière
13.12.25
Peugeot 5
Dit is een miniatuur van Peugeot Type 5 uit 1894. De echte auto had dan wel een tweecylinder Daimlermotor in V-vorm van1,5 PK, dan wel 2,5 PK. De eindoverbrenging was met kettingen en de maximumsnelheid was 15 of 18 km/u., al naar het motorvermogen. Het modelletje is niet helemaal correct, want de wielen horen draadspaken te hebben, net als de auto van de Bey van Tunis. Hoe razendsnel de ontwikkeling van auto's tijdens de eerste veertig jaar ging toont de volgende afbeelding, een Peugeot 301D "Conduite intérieure grand luxe" uit 1935.
12.12.25
Electra
Electrische auto's hadden natuurlijk geen radiateurs en die was destijds
- en jaren later nog steeds - het onderdeel van een auto dat de
herkenbaarheid van het merk bepaalde, maar het ontbreken van de
radiateur kan niet de oorzaak zijn van dat vrijwel alle electrische
auto's als twee druppels water op elkaar leken: voor een ruimte voor de
accu's, dan een ruimte voor chauffeur en passagiers en tenslotte een
bagageruimte waarin de rest van de accu's waren geplaatst. Dit zijn om
te beginnen drie Amerikaanse merken: Argo, Beardsley en Borland, die
een vrijwel identieke carrosserie hadden.
Argo kwam uit Saginaw, Michigan en bestond slechts drie jaar (1912 -
'14), topsnelheid de auto was 20 mijl per uur. Klaarblijkelijk waren er
twee voorstoelen tegen de rijrichting in, ieder aan een kant van de
chauffeur.
Beardsley adverteerde heel duidelijk met de vrouw in gedachte, de auto
kwam uit Los Angeles, Californië en dat is uitzonderlijk. Er schijnen
tussen 1915 en 1917 twaalf verschillende modellen leverbaar te zijn
geweest, de maximum snelheid van het lichtste model was 28 mijl per uur.
Borland zat in het laatste jaar van zijn bestaan (1913) nog altijd in
Chicago, Illinois, waar de fabriek in 1903 was begonnen. In
tegenstelling tot andere bouwers van electrische auto's had de Borland
een cardanas in plaats van kettingen voor de eindaandrijving. De
topsnelheid vas 22 mijl per uur.
Jelly-Roll
Van
Jelly-Roll Morton (1890-1941), eigenlijk Ferdinand Joseph LaMothe, New
Orleans pianist, heb ik de nodige elpees en CD's in de kast en als ik
een favoriet nummer zou moeten kiezen dan gooit "The Chant" hoge ogen. Opgenomen op 15 september 1926 in Chicago met Morton aan de
piano, George Mitchell, cornet; Kid Ory, trombone; Omer Simeon,
klarinet; Johnny St.Cyr, banjo, John Lindsay, bas en Andrew Hilaire,
drums. De namen van de musici (de Red Hot Peppers), maken duidelijk hoe
Frans New Orleans was.
Halbe
Zou de regelmatige verschijning van Halbe Zijlstra bij 'Pauw en De Wit' wijzen op een terugkeer van hem in de politiek? Wordt hij wellicht Minister van Datsjazaken?
Subscribe to:
Comments (Atom)